Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Αντί των θούριων ασμάτων του, πενήντα χρόνια μετά,  τρία διαμάντια ευαισθησίας του εμβληματικού μουσικοσυνθέτη του «Πολυτεχνείου» Μίκη Θεοδωράκη.

«Όμορφη Πόλη» σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη με τη φωνή της Νένας Βενετσάνου.

https://drive.google.com/file/d/1NqFfQwQTmM23Oib_7agj4DAnQ5M6-9Qf/view?usp=sharing

«Άνθρωποι στο πάρκο της πόλης το σούρουπο». Πίνακας της Τιθί Λουαντθόνγκ.

«Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα» σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη σε βυζαντινή χροιά.

https://drive.google.com/file/d/1Su21C4SbaCjmh4L14g5-pxpJR_kZSDpb/view?usp=sharing

«Φθινοπωρινό αεράκι». Πίνακας της Μάργκαρετ Τσβιαλκόφσκα.

«Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού»

από τις «Μικρές Κυκλάδες» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη με τη φωνή της Σούλας Μπιρμπίλη.

https://drive.google.com/file/d/1aopRQX-DhAsB3JLM0mpQkNrbKqdnc91g/view?usp=sharing

«Κρίνο του καλοκαιριού» Πίνακας της Υβόν Χέμινγκγουεϊ.

Λένε πως η ιστορική σημασία ενός γεγονότος φαίνεται από το αν θυμάσαι πού βρισκόσουν, όταν αυτό συνέβαινε. Την ημέρα που ξεκίνησε η εξέγερση και η κατάληψη του Πολυτεχνείου - παρεμπιπτόντως, δεν έχω κανένα θέμα με τη λέξη «κατάληψη» σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία∙ έχω όμως ένα θεματάκι με την κατάχρηση αυτού του ακραίου όπλου διαμαρτυρίας και ανατροπής, μια κατάχρηση η οποία οδηγεί, κατά την κρίση μου,  στον ευτελισμό, στην αποδυνάμωση και στην υποβάθμιση του όπλου αυτού σε ένα μέσο απλής εκτόνωσης κοινωνικών εντάσεων, συχνά, όχι πάντα, χωρίς αποτέλεσμα - εκείνη την ημέρα, λοιπόν, μας άφησαν νωρίτερα από το σχολείο - ήμουν τότε μαθητής της Γ’ Δημοτικού - και βγήκα να παίξω στο πεζοδρόμιο της τότε γειτονιάς μου στην Αμφιθέα, στο Παλιό Φάληρο. Περιέργως, μου έχει μείνει πόσο άσπρες -κάτασπρες- μου φαίνονταν οι πλάκες του πεζοδρομίου κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, ενώ έκανα ποδήλατο, επιτέλους χωρίς τις «βοηθητικές» (ρόδες). Μια διαβάτισσα με ρώτησε γιατί δεν ήμουν σχολείο και της αποκρίθηκα ότι μας άφησαν διότι στην Αθήνα «γίνεται πόλεμος».

Ας δούμε λοιπόν το νόημα αυτού του «πολέμου» στο σήμερα. Θα σας πω ελεύθερα και ακέραια τη γνώμη μου∙ κι αυτό, όπως και να το δούμε, είναι μια ουσιαστική δημοκρατική κατάκτηση. Φυσικά, όταν κάποιος εκθέτει τη θεώρησή του για τη σύγχρονη πραγματικότητα όπως την βιώνει, κάποιοι θα τη συμμεριστούν και κάποιοι θα την απορρίψουν. Είναι το ίδιο θεμιτό να συμφωνούμε με κάποιον ή να διαφωνούμε μαζί του. Στην δεύτερη περίπτωση, ας μην τον μισούμε γι’ αυτό, καθώς  η μισαλλοδοξία είναι, κατά την κρίση μου,  δομικό στοιχείο της φασιστικής νοοτροπίας, ανεξαρτήτως προέλευσής/απόχρωσής της.

ΨΩΜΙ. Πιο επίκαιρο αίτημα από ποτέ! Όχι όμως για την πλειονότητα που βολεύεται μια χαρά με την παραοικονομία και μετά, ακολουθώντας το εθνικό μας σπορ, γκρινιάζει «στις τηλεοράσεις» για την ακρίβεια (που μειώνει τα «μαύρα» έσοδά της - αυτό δεν το λέει, βέβαια, «στις τηλεοράσεις»). Πράγματι, η ελληνική φέτα πουλιέται φτηνότερα στο Βέλγιο απ’ ό,τι εδώ, κυρίως λόγω της ανεξέλεγκτης αισχροκέρδειας στην Ελλάδα. Τα «κορόιδα» λοιπόν που δεν μπορούν «να κλέψουν το κράτος» δηλ. η μειονότητα που πραγματικά δεν έχει ν’ αγοράσει ψωμί, ακολουθώντας τα διδάγματα της Ιστορίας, ας "σβήσει τις τηλεοράσεις", ας πάρει τη ζωή στα χέρια της, ας οργανωθεί σωστά και ας βγει, χωρίς καπελώματα,  να διεκδικήσει το ψωμί της, ανατρέποντας τους μηχανισμούς αισχροκέρδειας και όλους όσους κρυφά τους στηρίζουν, άσχετα αν διακηρύσσουν το αντίθετο. Παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να μπορώ να συγκρίνω το ύψος των πρόσφατων "γερών" προστίμων που επί τέλους άρχισαν να πέφτουν, ως προς το σύνολο των εσόδων που απέφερε διαχρονικά  η αισχροκέρδεια στους εν λόγω "επιχειρηματίες", πολυεθνικής προέλευσης ή μη,  διότι φοβάμαι μήπως, μετά τη σύγκριση, τα πρόστιμα αποδειχθούν "μούφες". Ελπίζω πως όχι.

ΠΑΙΔΕΙΑ. Πιο επίκαιρο αίτημα από ποτέ! Μια παιδεία όμως πραγματικά δωρεάν, μια που δεν αποτελεί εμπορεύσιμο είδος όπως οι τσιμούχες, οι τρόμπες και άλλα συναφή είδη, μια παιδεία ολόπλευρη και εμπνευσμένη που δημιουργεί στους αποδέκτες της ανθρωπιστικό όραμα, ορθή κρίση και ώθηση να δρουν για  να συνδιαμορφώνουν ανάλογα τη γύρω τους πραγματικότητα και όχι παθητικά να αποκόπτονται από το «κοινωνικό γίγνεσθαι», όχι να αδιαφορούν και να μην ασχολούνται με τους επαγγελματίες «πολιτικάντηδες» που έτσι επιβάλλουν τα ατομικά συμφέροντά τους, διαμορφώνοντας με τους τακτικισμούς τους τεχνητές πλειοψηφίες. Επίσης, μια παιδεία που δεν καπηλεύεται τις έννοιες «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια». Μια πατρίδα που την αγαπάμε, όπως το μοναδικό φως του ήλιου της που πρωταντικρίσαμε σε αυτήν και μετά μάθαμε και λάβαμε τα θαυμαστά δώρα που οι πριν από εμάς άνθρωποι με τη βιολογική και πολιτιστική, εθνική ταυτότητα αυτής της πατρίδας προσέφεραν και προσφέρουν απλόχερα τόσο σε εμάς όσο και σε ολόκληρη την οικουμένη, χωρίς να υποτιμούμε και να μισούμε το διαφορετικό των άλλων λαών. Μια «θρησκεία» που δεν την βιώνουμε ούτε σαν "παπικού τύπου", διαπλεκόμενο σύστημα κοσμικής και οικονομικής εξουσίας - χορτάσαμε πια από δαύτα - ούτε σαν "προτεσταντικού τύπου" σύστημα έξωθεν επιβολής κανόνων των οποίων η πιστή, ψυχαναγκαστική εφαρμογή εντάσσεται στην ευθύνη του κάθε ανθρώπου-ατόμου,  αλλά σαν ελεύθερη ορθόδοξη πίστη του ανθρώπου-προσώπου στον Λόγο και στα Έργα του Κυρίου, τίποτα δεν τα ξεχωρίζει αυτά τα δύο, o Λόγος είναι τα Έργα. Και μια οικογένεια χωρίς αστικούς καθωσπρεπισμούς, αγκυλώσεις εσωστρέφειας και υπερπροστατευτικές νευρώσεις, με ευλογημένους δεσμούς αγάπης, αίματος και ψυχής ανάμεσα στα μέλη της, γονείς και παιδιά,  δεσμούς αναζωογονητικούς, που αξίζει να συντροφεύουν και να στηρίζουν το κάθε μέλος της οικογένειας στο ταξίδι της ζωής του.

Και, τέλος, μέσα στο πλαίσιο της παιδείας,  μια εκπαίδευση ουσιαστική, βιωματική που δεν δίνει απλώς πτυχία-χαρτιά με  τυπικό -συζητείται ακόμα κι αυτό στην παρούσα συγκυρία-  κι  όχι ουσιαστικό αντίκρισμα. Αυτό το τελευταίο ας το προσέξουμε ιδιαίτερα, ώστε να μην αγωνιζόμαστε μόνο για να αποκτήσουμε τα τυπικά προσόντα αλλά και τα ουσιαστικά και να διασφαλίσουμε την αξία και την αναγνώριση αμφοτέρων.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Πιο επίκαιρο αίτημα από ποτέ! Καθώς η ελευθερία δεν νοείται μόνο ως το δικαίωμα κάποιου να εκφράζει τις απόψεις του ή να διαμαρτύρεται στον δρόμο όταν αδικείται στ’ αλήθεια  ή  ακόμα κι όταν έτσι νομίζει. Ελευθερία είναι και να ζει κανείς χωρίς εξαρτήσεις, αυθύπαρκτος από κάθε άποψη, εξυπακούεται και από οικονομική, και να μην είναι λ.χ. χρεωμένος σε τραπεζικά κεφάλαια που θέτουν ασφυκτικά όρια στην ελευθερία της καθημερινής ζωής του, φροντίζοντας αποκλειστικά και μόνο τα υπερκέρδη τους.