Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Τα δέντρα του Νότου δίνουν παράξενους καρπούς

Αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα τους

Μαύρα κορμιά αιωρούνται στο αεράκι του Νότου

Παράξενα φρούτα κρέμονται από τις λεύκες.

-

Ποιμενική σκηνή του αβρού Νότου

Τα πεταγμένα μάτια και το στριμμένο στόμα

Άρωμα μανόλιας γλυκό και φρέσκο

Μετά, η ξαφνική μυρωδιά της σάρκας που καίγεται.

-

Ιδού ένα φρούτο να το τσιμπολογήσουν τα κοράκια

Να το μουσκέψει η βροχή, να το στριφογυρίσει ο αέρας

Να το σαπίσει ο ήλιος, να το ρίξει απ’ το δέντρο

Εδώ είναι μια παράξενη και πικρή σοδειά.

Το "Strange Fruit - Παράξενοι καρποί" είναι τραγούδι σε μουσική και στίχους του Άμπελ Μέροπολ, με ερμηνεύτρια την κορυφαία της τζαζ Μπίλι Χόλιντεϊ. Κυκλοφόρησε ως Β' πλευρά σε δίσκο γραμμοφώνου, αφού, λόγω των στίχων του, θεωρείτο αδύνατο να αναφέρεται ως Α' πλευρά. Είναι το πρώτο τραγούδι για τα δικαιώματα του πολίτη που κυκλοφόρησε σε δίσκο. Οι στίχοι του καταγγέλλουν το λυντσάρισμα δυο μαύρων Αμερικάνων στον Νότο των ΗΠΑ στις 7.8.1930.

https://drive.google.com/drive/folders/1XQ_oZlNX46E38pMhis_yMuMrXwJWHfTl?usp=sharing

Το  τραγούδι έχει ως θέμα του δυο ανθρώπινα σώματα που κρέμονται σε δέντρο, μια σκηνή φρίκης εν μέσω της ειδυλλιακής φύσης των νότιων πολιτειών. Καταδικάζει το ποδοπάτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τόσο έντονα, αλλά συγχρόνως και με τόσο απαλό τρόπο, που σε συνδυασμό με την σχεδόν άυλη, καθαρή φωνή της Χόλιντεϊ μοιάζει να ακούγεται από κάποιον άλλον, ουράνιο κόσμο.

Η Χόλιντεϊ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος. Είχα τελειώσει και επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί, και με μιας όλοι άρχισαν να χειροκροτούν από παντού και να ζητωκραυγάζουν.»

Ο Μπάρνει Τζόζεφσον αντιλήφθηκε τη δύναμη της επιρροής του τραγουδιού και πρότεινε στη Χόλιντεϊ να κλείνει με αυτό κάθε παράστασή της. Όταν έφτανε η ώρα για το "Strange fruit", οι σερβιτόροι σταματούσαν, τα φώτα έσβηναν, ενώ ένας προβολέας έμενε να φωτίζει την Χόλιντεϊ στη σκηνή. Εκείνη συνήθιζε να το τραγουδά με κλειστά μάτια και τα χέρια σε στάση προσευχής.

Το τραγούδι έγινε ο ύμνος του αντι-λυντσαριστικού κινήματος και επηρέασε το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 - 1960. Τον Δεκέμβριο του 1999, το περιοδικό "Τime" το επέλεξε ως «τραγούδι του αιώνα».

Ιδού η φρικιαστική εικόνα που σχετίστηκε με το τραγούδι. Δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω τι είναι πιο αποτροπιαστικό:  η θέα των νεκρών ή η όψη των ζωντανών.