Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Με αφορμή το μάθημα  «Ανθρωπιστικές Αξίες & Σύγχρονη Ιατρική» είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να σκεφτώ πώς ένα απλό τραγούδι μπορεί να προκαλέσει τόσο βαθιές αντιδράσεις στον άνθρωπο. Μέχρι τώρα το θεωρούσα κάτι φυσιολογικό — ακούμε μουσική, συγκινούμαστε, ηρεμούμε, θυμόμαστε. Όμως, παρατηρώντας πιο προσεκτικά, συνειδητοποίησα ότι ο τραγουδιστικός λόγος μπορεί να λειτουργήσει σαν «παράθυρο» προς τον εσωτερικό κόσμο μας.

Ακούγοντας το δικό μου αγαπημένο τραγούδι, ένιωσα μια απροσδόκητη ανάμειξη συναισθημάτων: μια γλυκιά νοσταλγία, μια αίσθηση οικειότητας και ταυτόχρονα μια περίεργη ζεστασιά. Ήταν σαν η μουσική να ενεργοποιούσε μνήμες που είχα αφήσει στο περιθώριο. Παρατήρησα πως το σώμα μου χαλάρωσε χωρίς να το καταλάβω, τα λόγια του τραγουδιού έμοιαζαν πιο «βαριά» από το συνηθισμένο, και μια αίσθηση ηρεμίας κατέκλυσε την ψυχή μου!

Σκέφτηκα πόσο δυνατά μπορεί να είναι αυτά τα ερεθίσματα για κάποιον που βρίσκεται σε ευάλωτη κατάσταση — έναν ασθενή, έναν ηλικιωμένο, κάποιον που δεν μπορεί να επικοινωνήσει εύκολα με λόγια. Η μουσική μπορεί να γίνει μια μορφή επικοινωνίας όταν οι υπόλοιπες μορφές έχουν εξασθενήσει. Ίσως γι’ αυτό συχνά βλέπουμε ανθρώπους με άνοια να ανταποκρίνονται έντονα σε τραγούδια και μελωδίες που κάποτε αγαπούσαν. Η ανταπόκριση αυτή δεν είναι απλώς «αντίδραση» — είναι μια στιγμή επανασύνδεσης με τον εαυτό τους.

Αυτή η εμπειρία με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι στη σύγχρονη ιατρική η φροντίδα δεν είναι μόνο τεχνική και επιστημονική διαδικασία. Είναι και αναγνώριση του ανθρώπου ως φορέα συναισθημάτων, αναμνήσεων και βιωμάτων. Και κάποιες φορές, ένα τραγούδι μπορεί να αγγίξει εκεί που οι λέξεις αδυνατούν.

Δ.Κ.