Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Δημήτρη το ποίημά σου μου έφερε στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι : Across the Universe τωνThe Beatles ‧ 1969. Words are flowing out like endless rain into a paper cup / They slither wildly as they slip away across the universe / Pools of sorrow, waves of joy are drifting through my opened mind / Possessing and caressing me / Nothing's gonna change my world/ Images of broken light which dance before me like a million eyes/ They call me on and on across the universe/ Thoughts meander like a restless wind inside a letterbox/ They tumble blindly as they make their way across the universe/ Nothing's gonna change my world Sounds of laughter, shades of life are ringing/ Through my open ears, inciting and inviting me/ Limitless undying love which shines around me like a million suns/ It calls me on and on across the universe/

... δεν γυρνάει ο κόσμος γύρω από εσένα, μα ο κόσμος, δεν γυρνάει γύρω και από κανέναν άλλον. ... so...Nothing's gonna change my world.

Από τους στίχους του τραγουδιού των Verve: «Γιατί είναι μια γλυκόπικρη συμφωνία, έτσι είναι η ζωή. / Προσπαθώντας να τα βγάλεις πέρα, γίνεσαι σκλάβος των χρημάτων και μετά πεθαίνεις. / Θα σε πάω στον μόνο δρόμο που έχω ακολουθήσει ποτέ». « Μπορώ να αλλάξω, μπορώ να αλλάξω, / αλλά είμαι εδώ στο καλούπι μου». «Λοιπόν, δεν έχω προσευχηθεί ποτέ, αλλά απόψε είμαι πεσμένος στα γόνατά μου, ναι. / Πρέπει να ακούσω μερικούς ήχους που αναγνωρίζουν τον πόνο μέσα μου, ναι. / Άφησα τη μελωδία να λάμψει, άφησα να καθαρίσει το μυαλό μου, νιώθω ελεύθερος τώρα». «Γιατί είναι μια γλυκόπικρη συμφωνία, αυτή είναι η ζωή. / Προσπαθείς να τα βγάλεις πέρα, να βρεις κάποιον και μετά πεθαίνεις». «Δεν μπορώ να αλλάξω το καλούπι μου, όχι, όχι, όχι, όχι. / Είναι απλώς σεξ και βία, μελωδία και σιωπή». Το τραγούδι «Bitter Sweet Symphony / Γλυκόπικρη Συμφωνία» είναι ένα από εκείνα τα τραγούδια που δύσκολα αλλάζουν πορεία, καθώς προχωρούν στο ταξίδι τους μέχρι το τέλος - όπως τα άστρα σου, Δημήτρη - ένα τραγούδι-ύμνος για όσους νιώθουν παγιδευμένοι στην καθημερινότητα. Ο ίδιος ρυθμός διαπερνά τα πάντα, σχεδόν χορευτικός, όχι ακριβώς επίμονος, αλλά με την ορμή των ημερών που αδρανώς κυλούν σε εβδομάδες και μήνες. Υπό αυτή την έννοια, το βίντεό του αποτελεί την τέλεια συνοδεία. Διακρίνεται ο τραγουδιστής των Verve, Ρίτσαρντ Άσκροφτ να περπατάει σε έναν δρόμο του Λονδίνου, ακλόνητος, να προχωρά προς την κάμερα για μεγάλο μέρος του βίντεο, σταματώντας μόνο για να κοιτάξει τον εαυτό του σε ένα φιμέ τζάμι αυτοκινήτου, καθώς ακούγεται η ατάκα «εκατομμύριο διαφορετικοί άνθρωποι». Δεδομένου ότι η περσόνα του Άσκροφτ είναι αυτή του κατεξοχήν αλαζονικού Βρετανού ροκ σταρ, είναι λίγο αστείο ή ενοχλητικό, αυτός ο τύπος να χτυπάει συνεχώς πάνω σε ανθρώπους στον δρόμο, να ρίχνει μια γυναίκα, να σκαρφαλώνει στο καπό του αυτοκινήτου κάποιου και μετά να αγνοεί τις σχετικές διαμαρτυρίες για κάμποση ώρα. Αλλά αν ληφθεί υπόψη η ιστορία του τραγουδιού, υπάρχει και ένας ωραίος συμβολισμός σε αυτό - μια άγρια, α τ ο μ ι κ ή αναζήτηση προς κάποια κατεύθυνση, καθώς η ζωή ξεδιπλώνεται ιλιγγιωδώς γύρω μας.