Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

link τραγουδιού

Με αφορμή την παρουσίαση της περασμένης Τετάρτης και κατόπιν συνεννόησης με την Κα Γιάνναρη, αναρτώ ενα τραγουδι μου γραμμένο για ένα κοντινό μου οικογενειακό προσωπο που πρόσφατα διαγνώστηκε με πολλαπλό μυέλωμα. Στο τραγούδι παρουσιάζω, με ίσως έναν απαισιόδοξο τόνο, τα συναισθήματα που είχα δίπλα σε αυτο το άτομο κατα την υποψία, την διάγνωση και την αρχή της θεραπευτικής αγωγής.

Στίχοι:

Μόλις που σ’έκλεισα, έβγαλε ήλιο

Κάτω απ´τις Άλπεις στην Γαλλία

Μια γειτονιά μικρό Μαρόκο

Δίπλα φόραγαν κελεμπία

Θυμάμαι πήγαινα με πλοίο

Ταγγέρη απ’την Ισπανία

Και μου’χες πει εκεί στο νότο

Πρόσεχε να μην γίνεις λεία

Ήμασταν βράδυ στο αμάξι

εσύ μιλούσες για εστία

θα τα πληρώσουμε με τόκο

δεν θα μας σώσει η θρησκεία

Άκουγα πως έχεις πλαντάξει

έψαχνα κάτι στα βιβλία

μα όλα πήγανε στο βρόντο

κ’έμεινε μια απελπισία

Μόλις που σ’έκλεισα ήρθε νύχτα

και μένα μ' έπιασε μια νύστα

όλα στον κόσμο είναι γραμμένα

ηθοποιοί πάνω στην πίστα

Εμένα μ´έγραψε αρτίστα

και σένα πάνω σε μια λίστα

με τα μοιραία τετελεσμένα

παρ´τα ποτήρια μας και χύς’τα

Θα ´μαστε μόνοι μας

σαν πέσει η αυλαία

κ´εσύ δεν θα πονάς

θα είναι όλα ωραία

Είμασταν μόνοι μας λοιπόν όταν έπεσε η αυλαία

μιλούσες για ταξίδια που δεν πήγες τελευταία

πάντα εκεί στα δύσκολα τα λέγαμε ωραία

πέρασα τα 20 και μου ‘μεινες ιδέα

Δεν θέλω να θυμάσαι όμως

τα μάτια δεν στεγνώνει ο χρόνος

κι αφού δεν είχαμε άλλο κρίμα

δεν μας χώραγε εμάς η Αθήνα

Ζητώ συγγνώμη που δεν ήμουν αισιόδοξος

κοιτούσα πάντα αριθμούς γι’αυτό σε πρόδωσα

ήμουνα πάντα νευρικός και λίγο απόμακρος

και αφού δεν πίστευα πολύ εγώ σε σκότωσα