Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Whose woods these are I think I know.

His house is in the village though;

He will not see me stopping here

To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer

To stop without a farmhouse near

Between the woods and frozen lake

The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake

To ask if there is some mistake.

The only other sound's the sweep

Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep,

And miles to go before I sleep,

And miles to go before I sleep.

Ο Frost έγραψε το ποίημα μέσα σε λίγα λεπτά, τον Ιούνιο του 1922, στο σπίτι του στο Shaftsbury του Vermont. Είχε μείνει ξύπνιος όλη τη νύχτα γράφοντας το «New Hampshire» και όταν το τελείωσε, συνειδητοποιώντας ότι είχε έρθει το πρωί, βγήκε για να δει την ανατολή του ηλίου και ξαφνικά του ήρθε η ιδέα για το "Stopping by Woods on a Snowy Evening". 

Προσωπικά, αισθάνομαι πως η τελευταία στροφή του ποιήματος εμπεριέχει το βασικό του νόημα και ο Frost επαναλαμβάνοντας τον στίχο "And miles to go before I sleep" τονίζει την απόφαση [του ποιητικού υποκειμένου] να αφήσει πίσω του ένα όμορφο τοπίο για να επιστρέψει στην καθημερινότητά του και τις υποχρεώσεις του. Το ποίημα εκφράζει ίσως τη βαθύτερη παρακίνηση του εαυτού μας να αφοσιωθούμε σε κάποιους σκοπούς στη ζωή, αλλά και την ταυτόχρονη τάση μας ως άνθρωποι να θαυμάζουμε την ομορφιά της φύσης. Ένας εθισμός σε οτιδήποτε ζωντανό, χωρίς ωστόσο να καταφέρνουμε να εμποδίσουμε τους εαυτούς μας από το να αποχωριστούμε κάτι τόσο μαγικό, με τραγικότερο το κομμάτι πως η αποχώριση αυτή γίνεται ουσιαστικά οικειοθελώς. 

Στο "The Figure a Poem Makes" (1939), ο Frost αναφέρει: 

"No tears in the writer, no tears in the reader. No surprise for the writer, no surprise for the reader. 

For me the initial delight is in the surprise of remembering something I didn’t know I knew."

Το ποίημα από πολλούς ερμηνεύεται ότι προβάλλει μια ροπή προς το τέλος της ζωής, που υποδεικνύεται στους τελευταίους στίχους,

με το δάσος και τον «ύπνο» να αντιπροσωπεύουν τον θάνατο.

Ωστόσο, άλλοι θα υποστηρίξουν πως η θέληση για τη συνέχιση της ζωής υπερισχύει. 

Υποθέτω ότι ο καθένας θα μπορούσε να ερμηνεύσει την οποιαδήποτε μορφή τέχνης με το δικό του μοναδικό τρόπο. 

Για εμένα είναι απλά ένα ποίημα με μια περίεργη δόση νοσταλγίας για μια ζωή που δεν ζήσαμε.