Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής αφορμάται από το ομώνυμο ποιητικό έργο της 26χρονης Αμερικανίδας ποιήτριας Amanda Gorman. Το ποίημα αυτό, μία ωδή στην ελπιδοφόρο και ανατρεπτική δύναμη της συλλογικότητας, έφτασε στα αυτιά μου το 2020, καθώς αναγνώσθηκε κατά την τελετή ορκωμοσίας του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden. Με τις Αμερικανικές εκλογές να έχουν επανέλθει στο προσκήνιο και μάλιστα προ ολίγων ημερών, στο αποκορύφωμά τους, «έτυχε» να ξανακατεβάσω το βιβλίο αυτό από το ράφι.

  Οι συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες του σήμερα έχουν διαμορφώσει μία ιδιαίτερα κινητή παγκόσμια σκηνή. Η καθημερινότητα προβάλλει πλέον δυστοπική μέσα από έναν μανδύα αβεβαιότητας. Είναι κατάφορτη από υποχρεώσεις, εκτυφλωτικά φώτα και δυνατούς θορύβους , μοιάζει όλο και περισσότερο με πίνακα του Andy Warhol : σύμβολα που επαναλαμβάνονται στο διηνεκές. Μία τέτοια εικόνα αναστέλλει αναπόφευκτα την κοινωνική συνείδηση και κάθε ίχνος υγειούς εξωστρέφειας του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.

  Απαλλαγμένο από πολιτικούς χρωματισμούς, το ποίημα αυτό (στα δικά μου μάτια) αποτελεί μία ανασημασιολόγηση της θέσης του ανθρώπου στην ιστορία που εμείς χτίζουμε σήμερα. Θέτει τον άνθρωπο δίπλα στον άνθρωπο και τίποτα άλλο παρά μόνο ελπίδα ανάμεσά τους. Ζούμε καθημερινά σε μία κοινωνία ασθματική, επικίνδυνα πλαστή και άνευρη, που σχεδόν επιτακτικά, κινεί τον άνθρωπο προς την εσωστρέφεια και την αποξένωση. Τίθεται έτσι η εαυτότητα του καθενός σε πλήρη ανωνυμία και αποστασιοποίηση από τη συλλογικότητα. Κινούμαστε πλέον με πυξίδα την ατομικότητά μας, στην οποία έχουμε εκχωρήσει μία υπεραξία, δυσανάλογη της φύσης του ανθρώπου.

  Η συλλογικότητα υπήρξε εκ γενετής φανέρωμα της ανθρώπινης φύσης, πολύ πριν εγκατασταθεί ο ατομικισμός στις σύγχρονες κοινωνίες. Επειδή, λοιπόν, ο τελευταίος αποτελούσε πάντοτε μία ρηχή ιδεολογική πρόταση, ο καθένας μας καλείται σήμερα, να διατρέξει εκ νέου τη ροή της ύπαρξής του και να τοποθετήσει ο ίδιος τον εαυτό του εκεί που ανήκει ο άνθρωπος…ο ένας δίπλα στον άλλον. Μέσα από τη δύναμη της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης ζυμώνεται η διάθεση και η ανησυχία του ανθρώπου να προασπίσει την ελευθερία και την ευημερία του, να εναντιωθεί στην κοινωνική αποσάρθρωση, να αποκαλύψει και να αποτελέσει, ακόμη, ο ίδιος το φως που θα έρθει σε ρήξη με το σκοτάδι.

  Σε πείσμα των καιρών, των παθολογικά εθισμένων στην ταχυπαλμία, το να κοιτάξουμε έναν συνάνθρωπό μας στα μάτια είναι κιόλας η επανάσταση που χρειαζόμαστε. Παραθέτω την καταληκτική (και προσωπικά αγαπημένη μου) στροφή από το ποίημα, ελπίζοντας να αποτελέσει για εσάς αφορμή προς περαιτέρω ανάγνωση και εξερεύνηση…