Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Στην πρώτη διάλεξη αναφερθήκαμε στην αξία του να απολαμβάνουμε κάθε λεπτό της καθημερινότητάς μας, του να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με θετικότητα. Θα ήθελα με το παρακάτω κείμενο να αποδώσω ορισμένες σκέψεις που μου γεννήθηκαν, καθώς δεν θα σας κρύψω πως όσα είπαμε μου ακούστηκαν αρχικά κάπως ιδεαλιστικά. Αλλά, τελικά, νομίζω πως αναθεώρησα δίνοντας μια νέα διάσταση, από αυτή που πίστευα, στον όρο «θετικότητα».

Ακολουθεί ο συλλογισμός μου· ελπίζω να σας φανεί ενδιαφέρον…

Η επιθυμία μας να υιοθετούμε μια διαρκή στάση θετικότητας και να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή  δύναται να αποτελέσει πηγή ατέρμονου άγχους. Μπορεί να μας δημιουργήσει την ιδεαλιστική προσδοκία πως κάθε στιγμή της ζωής μας θα μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε με θετικά συναισθήματα. Μπορεί να μας οδηγήσει στην ενοχοποίηση των αρνητικών συναισθημάτων, του θυμού, της αβεβαιότητας, της στενοχώριας, του πόνου. Μπορεί να πυροδοτήσει μια αέναη προσπάθεια αποφυγής των «λάθος» αυτών συναισθημάτων, να γεννήσει τύψεις για οποιαδήποτε στιγμή που ίσως μοιάζει μονότονη ή διαφέρει από αυτές που εμείς συνηθίζουμε να απολαμβάνουμε. Αλλά, η μονοτονία, ο θυμός, το άγχος, η θλίψη, ακόμα και ο θρήνος υπήρχαν και θα υπάρχουν. Όσο εμμένουμε σε μια στάση «τοξικής θετικότητας», θα ζούμε σε μια «σαπουνόφουσκα». Αυτή, όπως αναφέρθηκε και στη διάλεξη, όσο ανεβαίνει στον ουρανό, θα φωτοβολεί εντυπωσιακά. Όμως, κάποια στιγμή θα σπάσει. Και το μόνο που θα μείνει θα είναι ένας χείμαρρος συσσωρευμένων συναισθημάτων, ο οποίος πια θα ρέει ορμητικά. Θα μείνει στα χέρια μας ένα προσωπείο, το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν συνάδει με τον ανθρώπινο ψυχισμό, ο οποίος είναι πλούσιος και πολυσύνθετος. Οπότε, η πραγματική θετικότητα, δεν είναι η διαρκής αντιμετώπιση των πραγμάτων με χαμόγελο, ούτε η επίπλαστη προσδοκία πως θα μπορούμε να απολαμβάνουμε (με τη συμβατική σημασία της λέξης) κάθε στιγμή. Θετικότητα, τελικά είναι να αποδεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε κάθε συναίσθημα. Προσωρινά. Γιατί η αποδοχή του συναισθήματος δεν πρέπει να συνυφαίνεται με την ατελείωτη ανοχή μας σε αυτό. Αφού δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας να βιώσει το αρνητικό συναίσθημα ή τη δυσάρεστη στιγμή, τότε μπορούμε πραγματικά να επέμβουμε και να αναζητήσουμε την αλλαγή, την επάνοδο και την ανασυγκρότησή μας. Υπό αυτό το πρίσμα, η απόλαυση της ζωής συνδέεται άρρηκτα με το προνόμιο να νιώθουμε βαθιά και ουσιωδώς. Αφορά τη διαρκή επιδίωξη να διατηρούμε την ισορροπία του συναισθηματικού μας κόσμου. Μα η ισορροπία αυτή δεν είναι δυσεπίτευκτη; Είναι. Μήπως είναι και αδύνατη; Μπορεί. Σίγουρα, όμως, αξίζει να προσπαθήσουμε έστω να φτάσουμε λίγο πιο κοντά της.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.