Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Με την παρούσα ανάρτηση ολοκληρώνω την εκ μέρους μου απότιση φόρου τιμής στους τεράστιους καλλιτέχνες που με γέμισαν με αστείρευτη θετική ενέργεια στην παιδική μου ηλικία.

Όσοι "σκαμπάζουν" από την υποκριτική τέχνη, γνωρίζουν ότι το δυσκολότερο είδος για τον ηθοποιό είναι η κωμωδία. Απαιτεί απόλυτο συγχρονισμό στις ανταλλασσόμενες "ατάκες", σπιρτόζικη διάθεση, φυσικό παίξιμο, ενίοτε με "ένα τόσο δα παραπάνω"- όχι περισσότερο - και πάνω απ' όλα -ας μην ξεχνάμε το θεμέλιο κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας- γνησιότητα, αλήθεια ψυχής.

Υπήρξε μια εποχή όπου το γέλιο ήταν πηγαίο, οι φορείς του ήταν καθολικά αγαπητοί και ο κόσμος έσπευδε στους κινηματογράφους, διότι γνώριζε ότι θα σκάσει εγγυημένα το "χειλάκι" του. Ήταν η χρυσή δεκαετία του 60 για τον ελληνικό κινηματογράφο, όταν πρωταγωνιστούσε το ανεπιτήδευτο, «λαϊκό» χιούμορ με εκφραστές του τους σπουδαίους "κλασικούς" Έλληνες κωμικούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα ίσως να μην έχουν βρει επάξιους αντικαταστάτες και που εξακολουθούμε να τους αγαπάμε - κάτι που δεν ισχύει γενικά για τους "δραματικούς" ηθοποιούς της εν λόγω εποχής.

Στο παρόν αφιέρωμά μου στους Έλληνες κωμικούς, συνειδητά επέλεξα δύο από τους λιγότερο "λαμπερούς" συγκριτικά με τους πασίγνωστους πρωταγωνιστές. Επέλεξα από δύο κωμικές ταινίες του μακρινού 1969 δύο έξοχους "ρολίστες" που υποδύονταν, ως δευτεραγωνιστές, σχεδόν αποκλειστικά, συγκεκριμένους ρόλους χαρακτηριστικών ανθρώπινων τύπων ("καρατερίστες"). Σίγουρα παρακολούθησα ολόκληρες αυτές τις δύο ταινίες σε σινεμά της γειτονιάς μου στην Αμφιθέα στο Παλιό Φάληρο όπου μεγάλωσα. Δεν θυμάμαι όμως αν ήταν σε θερινό ή σε χειμερινό κινηματογράφο, καθώς, ξαναβλέποντας τις σκηνές, δεν μου έρχεται στο νου αν μύριζε γιασεμί ή "φλιτ" (αρωματικό υγρό που ψέκαζαν οι ταξιθέτριες στους χειμερινούς κινηματογράφους) αντίστοιχα, κι αν, αντίστοιχα πάλι, είχα ψωνίσει γρανίτα ή παστέλι από τον πωλητή του μπαρ που περνούσε με τον ταβλά του στο διάλειμμα, διαλαλώντας την πραμάτεια του: "«Σάμαλι, παστέλι, κοκ – λεμονάδες, πορτοκαλάδες, Mπιράλ (αναψυκτικό πριν την κόλα)!». Βέβαια, εκτός από το Μπιράλ της εποχής, έχουν πια χαθεί και τα αγαπημένα μου πρόσωπα που με συνόδευαν στους τότε κινηματογράφους."Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν", για να μην ξεχνούμε τον Καβάφη.

Και οι δύο καλλιτέχνες που θα μας διασκεδάσουν και ψυχαγωγήσουν, ξεκίνησαν ως "μπουλουξήδες". Τα θεατρικά μπουλούκια ήταν ομάδες οι οποίες ταξίδευαν από το ένα μέρος της Ελλάδας στο άλλο και παρουσίαζαν τις παραστάσεις τους. Αποτέλεσαν μία ξεχωριστή νότα για την ψυχαγωγία στην Ελληνική επαρχία, καθώς χαρακτηρίστηκαν ως το θέατρο των φτωχών. Η ηθοποιός Ελένη Ζαφειρίου στο βιβλίο της «Τι να σου πρωτοθυμηθώ, βρε μάνα» έγραψε: «Θα έχω να το λέω ότι οι ηθοποιοί των μπουλουκιών ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Ήταν αγνοί, τρυφεροί, καλόκαρδοι, δεν τσιγκουνεύονταν να εκφράσουν τα ευγενικά αισθήματά τους ακόμα και με προσωπική θυσία, οικονομική και καλλιτεχνική. Αυτός είναι ο λόγος που όταν μπήκα στον κύκλο των μεγάλων καλλιτεχνών, ξεχώρισα ελάχιστους με αυτά τα χαρίσματα, και τους λάτρεψα».

Ας απολαύσουμε τώρα τη Μαίρη Μεταξά ως Πολίτισσα, μέλλουσα και νυν πεθερά στο"Ανθρωπάκι" του Γιάννη Δαλιανίδη. Μόνο τα βλέμματα που ρίχνει στην αρχή της κάθε σκηνής, είναι "όλα τα λεφτά"!

Και τώρα, σε πιο "σουρεάλ" διάσταση, ας μας απογειώσει ο Αντώνης Παπαδόπουλος ως υποπράκτωρ ΜΑΠ-031, βοηθός του φαλακρού πράκτορα Θου-Βου στην "Επιχείρηση Γης Μαδιάμ" σε σκηνοθεσία Θανάση Βέγγου.

Όσο περισσότερες φορές βλέπω αυτές τις σκηνές, τόσο περισσότερο γελάω!