Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

"Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του"" Και ποιος δεν έχει πέσει σε αυτό το "αμαρτιμα" εστί και μια φορά???!!! Και το συναίσθημα που έχεις μετ' είναι Ντροπή... μια τεράστιων διαστάσεων ντροπή... Όμως ζούμε σε μια εποχή δύσκολη που όλα γύρω μας μας έχουν μάθει να τα φοβόμαστε (αν δεν τα φοβάστε σε λένε και κουτό, αδαή, ότι ζεις μέσα σε ένα σύννεφο). Οι παλαιότερες γενιές έζησαν ανέμελα και χωρίς αυτό τον φόβο πως όμως κατάφεραν να μας δώσουν έναν κόσμο που πρέπει να φοβόμαστε και μας κρίνουν τους νέους με την πρώτη ευκαιρία χωρίς να δουν ότι όλα προκύπτουν από παλαιότερα λαθοι... (Δικά τους, των γονέων τους κτλ) Οπότε έχει αναπτυχθεί μια αμυντική στάση καθώς και ο φόβος από όλες τις γενιές που κληρονομείται από γενιά σε γενιά.... Και κάπως έτσι εξαλείφεται και η ενσυναίσθηση από τους ανθρώπους... Προτιμώ να με λένε χαζή από το να χάσω την Ανθρωπιά....

Μην χολοσκάς, Δέσποινα. Πιο "χαζό" από μένα δεν θα βρεις!

Δεν είμαι σίγουρος για την στάση που θα« επρεπε» να έχουν οι τυπικοί άνθρωποι απέναντι στους συνανθρώπους που για άλλη μια μέρα ξεμένουν. Από την μια καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο είναι σημαντικό να βοηθούμε τους λιγότερο «τυχερους». Εκτός αυτού, περιπλέκεται ακόμη περισσότερο το γεγονός αν αναλογιστούμε τις συνθήκες ζωής των συνανθρώπων που ζουν στις χείριστες συνθήκες. (πχ στις φαβέλες). Μήπως είναι «αναγκαίο κακό» η ύπαρξη υπερβολικά πτωχών και πλουσίων ανθρώπων στον πλανήτη, όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε χαρακτηριστικό που ακολουθεί την κατανομή του γκαους; Μακάρι στο μέλλον να μπορέσουν όλοι να έχουν εξασφαλισμένο ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Ειλικρινέστατη η τοποθέτησή σου, Αλέξανδρε, και απόλυτα μέσα στην πραγματικότητα του μυαλού μας, όχι στο τι λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά στο τι στ' αλήθεια πιστεύουμε όλοι και πράττουμε ανάλογα. Δεν κουνάω λοιπόν το δάκτυλο σε κανέναν, φίλε μου, για να του υποδείξω πώς να φερθεί σε έναν τέτοιον συνάνθρωπό μας (αχ αυτό το συν,,,, πόσο υποκριτικό το έχουμε καταντήσει να ακούγεται). Απλώς θέλω να πω σε εσένα και σε όλους τους φίλ-ους/-ες ότι ενώ έως τώρα εγώ - μιλάω για το δικό μου "τομάρι" - δεν βοηθούσα ποτέ ανθρώπους του δρόμου που μου ζητούσαν βοήθεια, με την εκλογίκευση ότι δεν αντέχω τον οίκτο - αληθοφανής και βολική εξήγηση, βέβαια - τώρα που άκουσα αυτό το τραγούδι, μου περνά απ' το μυαλό η πιθανότητα να βοηθήσω όσους η ζωή ή μάλλον όλοι εμείς οι υπόλοιποι που έχουμε βολευτεί στον καθημερινό μας μικρόκοσμο, τους αφήνουμε να βρίσκονται στο κάτω μέρος της κατανομής στο πλαίσιο της "κανονικότητας". Η επιβίωση μπορεί συχνά να είναι σκληρή, αυτό το "συν" όμως που πάει να κολλήσει στη λέξη "άνθρωπος", μπορεί να σημαίνει έμπρακτα κάτι για τον καθένα μας;