Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Χαίρετε, δύο σκέψεις για αυτό το πρώτο σκαλί. Έχω την εντύπωση πώς κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ζωή μας είναι εκείνες που συνειδητοποιούμε το -πλέον γνωστό- "τομάρι" μας και αποφασίζουμε να το αλλάξουμε. Δεν ξέρω τι εμπειρίες μπορεί να έχει ο καθένας που ασχολείται με αυτό το μάθημα, από την δική μου εμπειρία βέβαια αυτό που εγώ έχω γνωρίσει ως μετάνοια είναι ίσως αυτό το πρώτο σκαλί που προσπαθούμε να πατήσουμε εδώ. Και η λέξη ίσως ακούγεται λίγο αποκρουστική, λίγο ξένη και οπισθοδρομική, όσοι όμως έχουμε ζήσει την εμπειρία μια ειλικρινούς εξομολόγησης δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια το αίσθημα ελευθερίας που νιώθεις μετά -σαν να λύθηκαν όλα τα σχοινιά που σε κρατάγανε-. Βέβαια τώρα δεν γίνεται κανείς να μάθει για το τι είναι μετάνοια και τη εξομολόγηση σε ένα σχόλιο ενός ιστολογίου και αλλού είναι εκεί που θέλω να καταλήξω: ωραίο είναι κανείς να συνειδητοποιεί τις "απαξίες" της ζωής του -τις γωνίες του χαρακτήρα του-, και ηρωικό είναι να έχει την θέληση αυτά να τα διορθώσει όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι στο πώς θα το κάνει αυτό; Γίνεται αυτό κανείς να το κάνει μόνος του ή μελετώντας βιβλία και διαλογιζόμενος υψηλές αξίες και ιδανικά; Ουέ τώ ενί (αλλοίμονο στον ένα)! Μόνος του κάποιος, χωρίς καθοδήγηση σε πόσες παγίδες μπορεί να πέσει; χωρίς κάποιον φίλο με κοινούς σκοπούς πώς θα παρηγορηθεί; Και αυτή η εικόνα της σκάλας μου θυμίζει την Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη, που προσπάθησε να βάλει τα βήματα της μοναστικής ζωής σε μια ιεραρχημένη σκάλα∙ εκείνος τις αρετές όπως αυτές τις αγάπης και της ταπείνωσης τις έβαλε στην κορυφή της σκάλας, εμείς που είμαστε ακόμα στο πρώτο σκαλί έχουμε αρκετό δρόμο... Βέβαια δεν είμαστε μοναχοί, ο σκοπός όμως παραμένει ο ίδιος και ο δρόμος είναι αυτός που αλλάζει, γι' αυτό χρειάζεται και έμπειρο καθοδηγητή. Τέλος πάντων, κάποιες απλές σκέψεις που έκανα, ελπίζω να φανούν χρήσιμες και να με συγχωρέσετε αν με θεωρείτε πολύ απλοϊκό ή θρησκόληπτό ή οτιδήποτε άλλο. Οι αξίες οι οποίες αναζητούμε έχουν άρρηκτη σχέση με την πίστη μας, και εγώ προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η πίστη είναι που θα μας οδηγήσει τελικά στα ιδανικά που αναζητάμε. «Τούτο σας λέγω και σας παραγγέλω· καν ο ουρανός να κατεβή κάτω, καν η γη να ανεβή επάνω, καν όλος ο κόσμος να χαλάση, σήμερον, αύριον, να μη σας μέλλη τι έχει να κάμη ο Θεός. Το κορμί σας ας το καύσουν, ας το τηγανίσουν· τα πράγματά σας ας σας τα πάρουν· μη σας μέλλει· δώσατέ τα· δεν είνε ιδικά σας. Ψυχή και Χριστός σας χρειάζονται . Αυτά τα δύο όλος ο κόσμος να πέση, δεν ημπορεί να σας τα πάρη, εκτός και τα δώσετε με το θέλημά σας. Αυτά τα δύο να τα φυλάγετε, να μη τα χάσετε». Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ναι, Αλέξανδρε, όποιος αναφερθεί στον Κύριο, κάπως "ξενίζει". Για να καταλάβουμε ίσως τι φταίει, ας δούμε την άσκηση με τον "Μεγάλο Ιεροεξεταστή". Το να φτάσεις στο πρώτο σκαλί "λίγο δεν είναι". Όμως γιατί να το ανεβείς; Πώς να πειστείς να το κάνεις; Aν σκεφτείς τι θα πάρεις, τι θα ωφεληθείς, κάτσε κάτω, ξέχνα το, άστο. Αν σκεφτείς τι καλό έχεις να δώσεις και το δώσεις στ' αλήθεια -όχι μόνο με προθέσεις αλλά με έργα- αξίζει να το ανεβείς - τι λέω; - το 'χεις ήδη ανεβεί!

Καλησπέρα σας Το απόσπασμα το άκουσα-ειδα από μια άλλη εκδοχή. Με τα δικά μου αυτιά άκουσα την έλλειψη αυτοπεποίθησης που τόσοι και τόσοι άνθρωποι έχουν... Προσπαθείς κανείς το καλύτερο που μπορείς αλλά δεν είσαι χαρούμενος και δεν πιστεύεις εσύ ότι μπόρεσες να φτάσεις εκεί που τόσο καιρό προσπαθούσες... Μόνο αν βρεις έναν άνθρωπο να σε στηρίξει και να σου υπενθυμίσει το ποσό ψηλά έφτασες... μόνο και μόνο τότε το συνειδητοποιείς... Και στις ημέρες μας... δύσκολο να βρεις έναν τέτοιο καλοκάγαθος ανθρώπο... συνήθως σε μειώνουν... πατάνε πάνω σου για να ανέβουν και εκείνοι... Αν βρεις έναν άνθρωπο να σε στηρίζει κρατά τον.... μην τον αφήσεις...

Ναι, Δέσποινα. Χωρίς "αντάλλαγμα" καλή κουβέντα δύσκολα ακούς, ενθάρρυνση δύσκολα παίρνεις. Ατομικισμός, απληστία, αχαριστία: τα τρία θανάσιμα "α" μας. Ας τα πολεμήσουμε με το μάθημά μας!

Καλησπέρα σας. Με το ποίημα αυτό να προέρχεται από έναν από τους πλέον αγαπημένους μου ποιητές, θα ήθελα να προτείνω ένα ακόμη σημείο εστίασης: Από τη μικρή εμπειρία μου, συχνά - αν όχι σχεδόν πάντα - οι άνθρωποι που καταπιάνονται με οποιοδήποτε έργο με ειλικρινές ενδιαφέρον, αίσθημα ευθύνης και αγωνία για το βέλτιστο αποτέλεσμα, είναι εκείνοι που θα αντιληφθούν έμπρακτα το εύρος και το βάθος του αντίστοιχου αντικειμένου. Καταλήγουν να παρατηρούν σημεία που ένας μη εμπλεκόμενος αγνοεί και έτσι συνειδητοποιούν πόσο "μικροί" μοιάζουν μπροστά σε έναν σκοπό που θεωρούν ιερό. Ακόμη, διαφαίνεται κομψά το γεγονός ότι κανείς σπουδαίος δεν θεωρεί τον εαυτό του ως τέτοιον, αφού για να φτάσει στο "σκαλί" αυτό, η προσοχή του ήταν στα ουσιώδη, παρά στο χειροκρότημα. Τέλος, ίσως το πιο σημαντικό, για εμένα, κομμάτι του ποιήματος αφορά στην παρότρυνση να μην περιμένουμε να φτάσουμε κάπου συγκεκριμένα για να μπορούμε να ζούμε με τον εαυτό μας, αλλά να καταλάβουμε ότι η ευγνωμοσύνη προς τις προσπάθειές μας και η χαρά της πορείας είναι η ψυχή κάθε εγχειρήματος. Καλή αρχή στην όμορφη ιδέα του νέου μαθήματος!

Nα 'σαι καλά, Κωνσταντίνα, και περιμένω τις ιδέες σου για τα επί μέρους μαθήματα.