Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

Καλησπέρα σε όλους και όλες, 

Λέγομαι Στεφανία Μανωλοπούλου και είμαι εκτοετής φοιτήτρια. Μετά από προτροπή του κου Λάζαρη, σας ανεβάζω μερικές φωτογραφίες μου από το εργαστήρι φωτογραφίας, που παρακολουθώ από το 2020, της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας. Έναυσμα για το  πρώτο μου project στην ομάδα αποτέλεσε η τότε εισαγωγική διάλεξη του κου Λάζαρη στο μάθημα της Παθολογικής Ανατομικής Ι, η σχετική με την σύνδεση της Παθολογικής Ανατομικής με την τέχνη. 

Σας επισυνάπτω και το κείμενο

Ο πίνακας αυτός  δημιουργήθηκε το 1883 από τον Paul Gauguin με τίτλο: "Ο Κήπος τον χειμώνα " και αποτέλεσε την αφορμή για τον στοχασμό μου, σε συνδυασμό με τη πρώτη διάλεξη που παρακολουθήσαμε δια ζώσης.

Το ατελείωτο χιόνι που καλύπτει τις οροφές των σπιτιών και το τοπίο, τα ξερά κλαδιά των δέντρων και τα χοντρά,μάλλινα ενδύματα που φορούν οι γυναικείες φιγούρες του πίνακα αποκαλύπτουν τον χρόνο στον οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα. Είναι χειμώνας. Το πρόσωπο της μίας γυναίκας φανερώνει τη

Κάσπαρ  Ντάβιντ Φρίντριχ: Χειμερινό τοπίο με εκκλησία (1811).

Το «Χειμερινό Τοπίο» κυριαρχείται από την εμπειρία της θλιβερής απόστασης και της συγκρατημένης σιωπής. Η φύση και οι κοινωνικές συνθήκες διεισδύουν στην εικόνα με φόντο τη χριστιανική πίστη.

Εκ πρώτης όψεως είναι μια ξεκάθαρη χειμωνιάτικη σκηνή, μάλλον έρημη· μια σειρά από έλατα στέκεται στο χιόνι, καθώς μια σκοτεινή ομίχλη απλώνεται γύρω από μια μακρινή εκκλησία.

Με προσεκτικότερη παρατήρηση, είναι δυνατό να διακρίνουμε έναν άνδρα ν

Whose woods these are I think I know.

His house is in the village though;

He will not see me stopping here

To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer

To stop without a farmhouse near

Between the woods and frozen lake

The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake

To ask if there is some mistake.

The only other sound's the sweep

Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark and deep,

But I have promises to keep,

And miles to

Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής αφορμάται από το ομώνυμο ποιητικό έργο της 26χρονης Αμερικανίδας ποιήτριας Amanda Gorman. Το ποίημα αυτό, μία ωδή στην ελπιδοφόρο και ανατρεπτική δύναμη της συλλογικότητας, έφτασε στα αυτιά μου το 2020, καθώς αναγνώσθηκε κατά την τελετή ορκωμοσίας του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Joe Biden. Με τις Αμερικανικές εκλογές να έχουν επανέλθει στο προσκήνιο και μάλιστα προ ολίγων ημερών, στο αποκορύφωμά τους, «έτυχε» να ξανακατεβάσω το βιβλίο αυτό από το ράφι.

  Οι συνεχώς μεταβα

"Αλλά τα βράδια" Τ. Λειβαδίτης

Και να που φτάσαμε εδώ
χωρίς αποσκευές
μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη…

Βέβαια αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα.
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται.

Ύστερα ανακάλυψ

Στην πρώτη διάλεξη αναφερθήκαμε στην αξία του να απολαμβάνουμε κάθε λεπτό της καθημερινότητάς μας, του να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με θετικότητα. Θα ήθελα με το παρακάτω κείμενο να αποδώσω ορισμένες σκέψεις που μου γεννήθηκαν, καθώς δεν θα σας κρύψω πως όσα είπαμε μου ακούστηκαν αρχικά κάπως ιδεαλιστικά. Αλλά, τελικά, νομίζω πως αναθεώρησα δίνοντας μια νέα διάσταση, από αυτή που πίστευα, στον όρο «θετικότητα».

Ακολουθεί ο συλλογισμός μου· ελπίζω να σας φανεί ενδιαφέρον…

Η επιθυμία μας να υιοθετού

Ουγκάντα… μια χώρα που ίσως στους περισσότερους από εσάς να είναι εντελώς άγνωστη, σε άλλους να φαντάζει δυσπρόσιτη και για ορισμένους πιο τολμηρούς να αποτελεί “ταξίδι ζωής”. Αυτά κι άλλα πολλά τριγύριζαν στον νου μου πριν αποφασίσω να την επισκεφθώ το περασμένο καλοκαίρι, σε μια προσπάθεια “φιλαποδημίας” είτε απ’ τον κόσμο είτε απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό… ποιός ξέρει (;)

  Ο δρόμος, λοιπόν, με έβγαλε στην Ουγκάντα, μία χώρα εντοπιζόμενη στην Ανατολική Αφρική. Ήδη απ’ τα πρώτα λεπτά μετά την π

Η πρόσφατη επίσκεψή μας στο Μέγαρο Σλήμαν-Μελά, για την έκθεση «Wanderlust/ all passports», ήταν μια εμπειρία που μας ταξίδεψε στον χρόνο και στις πιο βαθιές πτυχές της ανθρώπινης αναζήτησης. Το κτήριο, με την

ιστορική και ατμοσφαιρική του αύρα, λειτούργησε σαν πύλη που οδηγούσε σε έναν κόσμο όπου το παρελθόν και το παρόν συνδέονταν, μέσα από τα μάτια των καλλιτεχνών και τη δική μας διαδρομή.

Σε κάθε αίθουσα, η έκθεση μάς προσκαλούσε σε μια καινούργια θεματική, μια διαφορετική πτυχή του τ