Η αγάπη ευδοκιμεί σε κάθε φυλή, σε κάθε φύλο, γλώσσα και γεωγραφική γωνιά του πλανήτη μας, ζει εκτός κανόνων και ανέκαθεν εμπνέει κάθε καλλιτέχνη.

Δείξτε την αγάπη σας στον άλλον, ώστε να καταλάβει ότι αγαπιέται, αλλά και υπενθυμίστε στον εαυτό σας τις αγάπες που κρατάτε στην καρδιά σας.

«Ο περίπατος» του Μαρκ Σαγκάλ (1918).

 Έλα να πετάξεις μαζί μου.

Η αγάπη του καλλιτέχνη για τη σύζυγό του, Μπέλα, ήταν ιστορικό γεγονός και πηγή πολυάριθμων ζωγραφικών δημιουργημάτων. Σε αυτό το φανταστικό έργο, ο καλλιτέχνης παρουσιάζεται με ένα χαρούμενο, ανοιχτό χαμόγελο στο πρόσωπό του, καθώς η απίστευτα δυναμική και γλυκά χαμογελαστή σύζυγός του υψώνεται στον ουρανό καλώντας τον να πετάξει μαζί της.

«Μια βόλτα στο κανάλι στο Κιαμπερλέ»  του Ανρί Λε Σιντανέ (Henri Le Sidaner,1862-1939).

 Ένας/Μια σύντροφος που αγαπάς.

Είναι οι απλές, ήσυχες στιγμές που αποδεικνύονται οι πιο γλυκές. Ο Ανρί Λε Σιντανέ απεικονίζει ένα ζευγάρι που σταματά, ενώ κάνει μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα. Η σκηνή έχει μια χρυσαφένια λάμψη και η ατμόσφαιρα αποπνέει γαλήνη. Τι πιο δελεαστικό από το να μοιραστείς μια τέτοια στιγμή με αυτ-όν/-ήν που αγαπάς;

«Τα μονοπάτια της αγάπης - Les Chemins de l'amour (FP.106-Ia)» είναι μια νοσταλγική μελωδία για φωνή και πιάνο που συνέθεσε ο Φρανσίς Πουλένκ  σε στίχους του Ζαν Ανούιγ το 1940, βασισμένη σε ένα τραγουδισμένο βαλς  από τη σκηνική μουσική του έργου Léocadia.

Les chemins de l'amour

Les chemins qui vont à la mer
Ont gardé de notre passage
Des fleurs effeuillées
Et l’écho sous leurs arbres
De nos deux rires clairs.
Hélas! des jours de bonheur,
Radieuses joies envolées,
Je vais sans retrouver traces
Dans mon coeur.

Chemins de mon amour,
Je vous cherche toujours,
Chemins perdus, vous n’êtes plus
Et vos échos sont sourds.
Chemins du désespoir,
Chemins du souvenir,
Chemins du premier jour,
Divins chemins d’amour.

Si je dois l’oublier un jour,
La vie effaçant toute chose,
Je veux dans mon coeur qu’un souvenir
Repose plus fort que l’autre amour.
Le souvenir du chemin,
Où tremblante et toute éperdue,
Un jour j’ai senti sur moi brûler tes mains.

Τα μονοπάτια της αγάπης

 Τα μονοπάτια που πάνε στη θάλασσα

κρατήσανε απ’ το πέρασμά μας

φύλλα λουλουδιών

και την ηχώ κάτω από τα δέντρα τους

από τα δυο καθαρά μας γέλια.

Αλίμονο! Οι μέρες της ευτυχίας,

κι οι λαμπερές χαρές έφυγαν.

Περπατώ χωρίς πια να βρίσκω κανένα ίχνος τους

στην καρδιά μου.

Μονοπάτια της αγάπης μου,

πάντοτε σας ψάχνω.

Χαμένα μονοπάτια, δεν σας βρίσκω πια

κι η ηχώ σας σώπασε.

Μονοπάτια της θλίψης,

μονοπάτια της μνήμης,

μονοπάτια της πρώτης μας μέρας,

θεϊκά μονοπάτια της αγάπης.

Αν πρέπει να ξεχάσω μια μέρα

-μια που η ζωή σβήνει τα πάντα-

θέλω στην καρδιά μου μόνο μια ανάμνηση

να κρατήσω πιο δυνατή από κάθε άλλη αγάπη.

Την ανάμνηση του μονοπατιού,

εκεί που μια μέρα τρέμοντας, μες στην ταραχή,

ένιωσα τα χέρια σου να καίνε πάνω μου.

Ας διαβούμε τα μονοπάτια της αγάπης με τη φωνή της Αμερικανίδας υψίφωνης Τζέσι Νόρμαν, πρώτα με την επίσημη ηχογράφησή της σε στούντιο με τη συνοδεία του Ντάλτον Μπάλντγουιν στο πιάνο κι ύστερα με «ζωντανή» ηχογράφηση του τραγουδιού από συναυλία της.

https://drive.google.com/file/d/1FHLHrLI3jm1CyJHk2TLKNi35EMFB1uVY/view?usp=sharing

https://drive.google.com/file/d/1uJ5hGk3k9x0CCwzM-zcIAt6ngcUZWLML/view?usp=sharing