Μάθημα : Αρχαία Εκκλησία και Ύστερη Αρχαιότητα

Διερευνάται η εξέλιξη του επισκόπου και γενικότερα του κλήρου κατά τη λεγόμενη μεταποστολική περίοδο και την εποχή μετά την καταστροφή του Ναού και της Ιερουσαλήμ. Παρουσιάζονται επίσης οι διάφορες μαρτυρίες για τους περιοδεύοντες προφήτες και τη σχέση τους με το ιερατείο κατά τον 2ο αιώνα για να γίνει κατανοητό γιατί επικράτησε το αξίωμα του επισκόπου ως κεντρικό στην οργάνωση της αρχαίας εκκλησιαστικής κοινότητας. Σε αυτό διερευνάται, επίσης, και ο ρόλος των ελληνορωμαϊκών θεσμίων και της έννοιας τη δημοκρατίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πηγές

Καινή Διαθήκη

Κλήμεντος Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ἔκδ. ΒΕΠΕΣ τ. 1, Ἀθῆναι 1955

Διδαχή τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων, ἐκδ. ΒΕΠΕΣ, τ. 2, (ἀνατ. ἔκδ, Gebhard-Harnack-Zahn), Ἀθῆναι 1955, σ. 215-220

Δευτερεύουσα Βιβλιογραφία

J. A. Draper, First-Fruits and the support of the prophets, Teachers and the poor in Didache 13 in Relation to New Testament Parallels, στό Andrew F. Gregory/Christopher M. Tucket (ἐπιμ.), Trajectories through the New Testament and the Apostolic Fathers, Oxford 2005, 223-244