Παρουσίαση/Προβολή
ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
(SOC431051) - Χριστιάνα Κωνσταντοπούλου
Περιγραφή Μαθήματος
Κοινωνιολογία του ελεύθερου χρόνου και του Τουρισμού
Περιεχόμενα:
- Συναντήσεις (γιορτές και πανηγύρια, καφές και καφενεία)
- Παιχνίδια (και Αθλητισμός)
- Περιηγήσεις (απόδραση μέσω της περιήγησης, τουρισμός, η μεταμοντέρνα εικονική απόδραση).
- Τουρισμός
- Θεάματα (αναπαραστάσεις, δρώμενα και εικόνες, εικονικές αναπαραστάσεις της σύγχρονης εποχής: κινηματογράφος, τηλεοπτικές σειρές, reality shows).
- Η φυγή στο όνειρο
Βασικό σύγγραμμα:
Χρ. Κωνσταντοπούλου Ελεύθερος Χρόνος, Μύθοι και Πραγματικότητες Παπαζήσης 2010
(Δεύτερη επιλογή βιβλίου : Κορωναίου Αλ. –επιμ. Κοινωνιολογία του Ελεύθερου Χρόνου Εκδ. Νήσος)
Περαιτέρω βιβλιογραφία
Crouch D. « The diverse Dynamics of Cultural Studies and Tourism», », in T. Jamal and M. Robinson (eds) The Sage Handbook of Tourism Studies, Sage, 2009.
Holden, A., (μετάφραση Θ. Μαυροδόντης), Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις στον Τουρισμό, Αθήνα, Παπαζήσης 2008.
Lafargue P. Το δικαίωμα στην τεμπελιά, Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα
Λύτρας, Π. Τουριστική Ψυχολογία και Συμπεριφορά Τουρίστα-Καταναλωτή. Αθήνα, Νικητόπουλος Ε. και ΣΙΑ ΕΕ, 2015
ΜacCannell, D., «The commodification of culture», in V. L. Smith (ed), Hosts and Guests Revisited, 2001.
Μονταλμπάν Μ.Β. Ποδόσφαιρο, μια θρησκεία στην αναζήτηση θεού, Μεταίχμιο, Αθήνα 2005
Μορέν Ε. Οι σταρ, Κίχλη Αθήνα, 2011
Μπωντριγιάρ Ζ. Η καταναλωτική κοινωνία, Νησίδες, Αθήνα 2005
Ντεμπόρ Ντ. Η κοινωνία του θεάματος Διεθνής βιβλιοθήκη, Αθήνα 2000
Τσάρτας, Π., Τουρίστες, Ταξίδια, Τόποι: Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις στον Τουρισμό, Αθήνα: Εξάντας, 1996.
Φρόιντ Σ., Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, Επίκουρος Αθήνα 1974
Veblen Th., Η θεωρία της αργόσχολης τάξης, Κάλβος, Αθήνα 1982
Vigarello G. Από το παιχνίδι στο αθλητικό θέαμα, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2004
Ημερομηνία δημιουργίας
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2022
-
Κοινωνιολογία του Ελεύθερου Χρόνου και του Τουρισμού
Ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι η μη-εργασία, αλλά ο χρόνος πέρα από τις επαγγελματικές, οικογενειακές ή κοινωνικές υποχρεώσεις, (που μπορεί ν’ αφιερωθεί σε ανάπαυση, ψυχαγωγία ή «ελεύθερη ενασχόληση»). Πρόκειται για προϊόν και «αξία» της βιομηχανικής κοινωνίας, (όπως δείχνει και η ανασκόπηση της ιστορικής εξέλιξης του φαινομένου ως τις μέρες μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο τόσο με την κοινωνική οργάνωση της εργασίας όσο και με τις ανισότητες σε σχέση μ’ αυτήν).
Δημιουργείται σήμερα η εντύπωση ότι η «σχόλη» καθορίζει την εργασία (μαζί με τις θεαματικές αλλαγές της εργασίας στο χώρο και στο χρόνο καθώς και το σημαντικό οικονομικό ρόλο των πολιτιστικών βιομηχανιών). Έτσι, πολλοί κοινωνιολόγοι μιλούν για το σύγχρονο «διονυσιακό πολιτισμό» (ένα είδος «πολιτισμού της διασκέδασης» που συνίσταται σε μια διαφορετική λογική του «συλλογικού» αναδεικνύοντας τη σημασία της απλής –ασήμαντης- καθημερινότητας, τον καθαγιασμό των καθημερινών ικανοποιήσεων και της διεκδίκησης του προσωπικού χρόνου).