ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Στόχος της εκπαίδευσης των φοιτητών στη Θεραπευτική κλινική είναι ο εκπαιδευόμενος μετά το τέλος της διδασκαλίας να είναι σε θέση να κατέχει το βασικό τρόπο του πώς να σκέπτεται θεραπευτικά, να προβαίνει σε σύνθετες θεραπευτικές πράξεις, να αξιολογεί  θεραπευτικά αποτελέσματα και να αποφεύγει βλαπτικές ενέργειες.

Κατά την κλινική άσκηση των φοιτητών στην Θεραπευτική κλινική, έμφαση δίνεται στον ανθρωπιστικό και κοινωνικό χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η Θεραπεία του αρρώστου με την τήρηση όλων των συγχρόνων κανόνων δεοντολογίας. Ο φοιτητής μαθαίνει από την πρώτη ώρα που μπαίνει στο θάλαμο του αρρώστου ότι η θεραπεία ενός αρρώστου προϋποθέτει την βαθύτερη γνωριμία και προσέγγιση γιατρού-αρρώστου με την εκδήλωση αισθημάτων πραγματικού ενδιαφέροντος  εκ μέρους του γιατρού. Λαμβάνει τροποποιητικώς υπ’ όψιν τον άνθρωπο, σαν έλλογο ον, ευαίσθητο και κυρίαρχο του εαυτού του και βασίζεται στην πλήρη γνώση του αρρώστου για το πρόβλημα υγείας του με την εκ μέρους του συγκατάθεση σε οποιαδήποτε Θεραπευτική αγωγή και την τήρηση όλων των κανόνων δεοντολογίας.

Ο φοιτητής «εισάγεται» στις ψυχολογικές συγκρούσεις και τα  νομικά  προβλήματα  που θα συναντήσει κατά την άσκηση της θεραπείας και ενημερώνεται για τις προτεινόμενες λύσεις και τους δεοντολογικούς κανόνες που θα πρέπει να ακολουθήσει.

Κατά την κλινική άσκηση ο φοιτητής διδάσκεται ότι στόχος της Θεραπευτικής αγωγής δεν είναι η φαρμακευτική αντιμετώπιση του νοσήματος αλλά ο άρρωστος άνθρωπος στο σύνολο του. Στα πλαίσια αυτής της αντίληψης ο φοιτητής εκπαιδεύεται στο «τι πρέπει να κάνει» ευρισκόμενος προ ενός νοσούντος ανθρώπου, πως θα πρέπει να αντιδρά επί ελλείψεως διαγνώσεως η επί αμφιβόλου διαγνώσεως, ποίους παράγοντες θα πρέπει να αναζητά που θα μπορούσαν να τροποποιήσουν την Θεραπευτική αγωγή του και τέλος πώς θα πρέπει να εφαρμόζει την Θεραπευτική αγωγή στην οποία «κατέληξε».

Στον φοιτητή τονίζεται ότι η τελειότερη Θεραπευτική αγωγή δεν θα έχει αποτέλεσμα εάν δεν τηρηθούν συγκεκριμένοι κανόνες εφαρμογής της αγωγής που δίνουν έμφαση στην υποχρέωση του  ιατρού να πείσει τον άρρωστο για την αναγκαιότητα της προτεινόμενης αγωγής να του εξηγήσει αναλυτικά και απλά τι πρέπει να κάνει, να λαμβάνει υπ’όψιν του την προσωπικότητα του αρρώστου φροντίζοντας να καλλιεργεί την εμπιστοσύνη του αρρώστου προς το πρόσωπο του.

Ταυτόχρονα ο φοιτητής μαθαίνει ότι η γενική αντιμετώπιση του αρρώστου δεν περιορίζεται μόνο στη φαρμακευτική και διαιτητική αγωγή της νόσου αλλά περιλαμβάνει μέριμνα του ιατρού για το περιβάλλον του αρρώστου (αερισμός, θερμοκρασία, θόρυβοι κ.α), την κινητικότητα και καθαριότητα του, την αντιμετώπιση των βασικών λειτουργιών του, τον επηρεασμό της ψυχικής καταστάσεως του αρρώστου και τέλος τις σχέσεις από κοινωνιολογικής πλευράς του αρρώστου προς τον γιατρό, τους συγγενείς του και το Νοσοκομειακό περιβάλλον. Και τούτο διότι η Θεραπευτική αντιμετώπιση του αρρώστου αποσκοπεί  ταυτόχρονα εις την μείωση της εκ της νόσου παρενοχλήσεως του, εις την δημιουργία αισθήματος ευεξίας, εις την ενίσχυση του ηθικού του και τέλος εις την τροποποίηση όλων των λειτουργιών του οργανισμού προς βελτίωση τελικώς της αμύνης του κατά της νόσου.