ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΙΙ: ΣΩΚΡΑΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (ΦΣ103)

Γιώργος Ηλιόπουλος

Περιγραφή

Στο μάθημα αυτό εξετάζονται οι όροι γένεσης και ανάπτυξης της μετασωκρατικής φιλοσοφίας ανεξάρτητα, όσο αυτό είναι δυνατόν, από την πλατωνική φιλοσοφία, που αποτέλεσε τη γνωστότερη και επιδραστικότερη διάδοχη μορφή.

Στο φόντο της αντίθεσης μεταξύ σοφιστών και Σωκράτη, η οποία πέρα από τις πολλές της όψεις και τις πολλές μορφές που έλαβε, έμελλε σε κάθε περίπτωση να αποβεί καθοριστική για τη συνέχεια, αντικείμενο πραγμάτευσης αποτελούν οι φιλοσοφίες που από τη μια επικαλούνταν τη σωκρατική κληρονομιά, ενώ από την άλλη, σιωπηρά κυρίως, ενσωμάτωσαν και στοιχεία του τρόπου αντίληψης των σοφιστών. Το μάθημα εστιάζει στη μεγαρική και ηλειακή σχολή, οι οποίες λειτουργούν τρόπον τινά ως γέφυρα προς τον κατοπινό ώριμο σκεπτικισμό, στους κυνικούς και κυρηναϊκούς, οι οποίοι συγκροτούν ένα αντιθετικό δίπολο στο κεντρικό για την ηθική ερώτημα της σχέσης του φιλοσόφου με την ηδονή και καταλήγει να πραγματευθει εκτενώς την ηθική και πολιτική φιλοσοφία του Αριστοτέλη, την πλέον ώριμη και εξόχως συνθετ

Περισσότερα  

Ενότητες

Οι κοινωνικοπολιτικοί όροι της γένεσης της κλασικής αττικής φιλοσοφίας.

Οι προκλήσεις της νέας εποχής και η κρίση των αξιών.

Οι διαφορετικές απαντήσεις των σοφιστών και του Σωκράτη.

Η αναγκαιότητα που εξυπηρετεί καθεμιά φιλοσοφική τοποθέτηση.

Ο αγώνας των σωκρατικών για την αποκατάσταση της φήμης του δασκάλου.

Η φυγή τους από την πόλη και η ίδρυση σχολών στην περιφέρεια.

Η ιδιαιτερότητα της σχέσης δασκάλου-μαθητή. Η ανάδυση πληθώρας τάσεων.

Η παρακμή της δημοκρατίας και η στροφή του στοχασμού στην ατομικότητα.

Η προέλευση και η διαθεσιμότητα των πηγών. Διαφορά μεταξύ δοξογραφίας και ιστορίας της φιλοσοφίας.

Οι εκπρόσωποι της ηλειοερετρικής σχολής: Φαίδων, Μενέδημος, Ευκλείδης, Διόδωρος Κρόνος.

Η ενασχόληση των σωκρατικών φιλοσόφων με εντυπωσιοθηρικά λογικά παίγνια ως κατάλοιπο της σοφιστικής κληρονομιάς.

Η ενασχόλησή τους με ηθικά ζητήματα (με έμφαση στην κάθαρση της ψυχής και στην ολιγάρκεια του βίου) ως στοιχείο της σωκρατικής κληρονομιάς που αναπτύχθηκε, κυρίως, από τον Πλάτωνα

Ημερολόγιο