Μάθημα : Θεωρία και πράξη της προκλασσικής σονάτας (1730-1780)

Το ρεπερτόριο της προκλασσικής περιόδου (που οριοθετείται σε γενικές γραμμές μεταξύ των ετών 1730 και 1780) παρουσιάζει αρκετές δομικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με το αντίστοιχο της ώριμης κλασσικής περιόδου, οι οποίες αντιμετωπίζονται ευχερέστερα με εφόδιο την – στοιχειώδη, έστω – γνώση της μουσικής θεωρίας της εποχής εκείνης. Ως εκ τούτου, οι δύο βασικοί τύποι σονάτας των μέσων του 18ου αιώνος, ήτοι ο διμερής και ο τριμερής, εξετάζονται στο πλαίσιο του μαθήματος αυτού μέσα από αντιπροσωπευτικά δείγματα γραφής των Domenico Scarlatti, Carl Philipp Emanuel Bach, Joseph Haydn, Johann Christian Bach και Wolfgang Amadeus Mozart, ενώ παράλληλα τα πραγματολογικά αναλυτικά δεδομένα που εξάγονται κατά περίπτωση αντιπαραβάλλονται άμεσα προς τις συναφείς θεωρητικές διαπιστώσεις και υποδείξεις των Johann Adolph Scheibe, Joseph Riepel, Georg Joseph Vogler, Heinrich Christoph Koch, Francesco Galeazzi και Johann Friedrich Daube. Επισημαίνεται, πάντως, ότι οι συσχετισμοί της συνθετικής πρακτικής με την μουσική θεωρία του 18ου αιώνος δεν αποβλέπουν σε μιαν ιστορικιστικού τύπου αναλυτική προσέγγιση, αλλά σε μια σύγχρονη, «ιστορικά τεκμηριωμένη» και εμπεριστατωμένη θεώρηση ενός αρκετά παραγνωρισμένου – όπως και εξόχως ενδιαφέροντος – μουσικού ρεπερτορίου.