Τα ηωσινόφιλα –όπως και τα ουδετερόφιλα-μετακινούνται χημειοτακτικά σε περιοχές που παρατηρείται μεγάλη συγκέντρωση βακτηριακών προϊόντων και παραγόντων συμπληρώματος. Ειδικότερα, συγκεντρώνονται γύρω από ουσίες που απελευθερώνονται από τα σιτευτικά κύτταρα, όπως η ισταμίνη και ο ηωσινοφιλικός παράγοντας αναφυλαξίας (ΗΧΠ-Α) , καθώς και από ενεργοποιημένα λεμφοκύτταρα.

Η επιφάνεια των ηωσινόφιλων περιέχει ειδικούς υποδοχείς για την ανοσοσφαιρίνη IgE (δεν εντοπίζονται στα ουδετερόφιλα), που πιθανόν συνεπικουρεί στην καταστροφή των παρασίτων. Λίγα ηωσινόφιλα περιέχουν υποδοχείς για το τμήμα Fc της ανοσοσφαιρίνης IgG , οι οποίοι αυξάνουν σε σημαντικό βαθμό στις περιπτώσεις ηωσινιφιλίας.

Η φαγοκυττάρωση επιτελείται με τη διαδικασία της ενδοκυττάρωσης. Σε περιπτώσεις που το μέγεθος του σωματιδίου είναι μεγάλο, το ηωσινόφιλο απελευθερώνει το περιεχόμενο των κοκκίων του στον εξωκυττάριο χώρο.

Μια άλλη λειτουργία των ηωσινόφιλων είναι ο περιορισμός της καταστροφικής δράσης που προκαλείται στους ιστούς απ' την απελευθέρωση του περιεχομένου των κοκκίων των σιτευτικών κυττάρων, που λαμβάνει χώρα στις αλλεργικές αντιδράσεις υπερευαισθησίας . Αυτό επιτυγχάνεται με:

•  Αδρανοποίηση της ισταμίνης (παραγωγή ισταμινάσης)

•  Παραγωγή ενός παράγοντα (αναστολέα που προέρχεται από τα ηωσινόφιλα), ο οποίος αποτελείται από τις προσταγλανδίνες Ε1 και Ε2 και εμποδίζει την αποκοκκίωση των σιτευτικών κυττάρων.

•  Αδρανοποίηση από τα ενεργοποιημένα ηωσινόφιλα των αγγειοδραστικών ουσιών της φλεγμονής, όπως για παράδειγμα τη λευκοτριένη 3 - που παλαιότερα ονομαζόταν «βραδέως αντιδρώσα ουσία αναφυλαξίας- SRS - A ». Οι ουσίες αυτές της φλεγμονής παράγονται από τα βασεόφιλα και σιτευτικά κύτταρα.