Μάθημα : ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ & ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ

                                                                 Μανώλης Κουνδουράκης 

Η σοβαρότητα ενός δέντρου.

Η σοβαρότητα ενός ζώου.

Η σοβαρότητα ενός παιδιού.

Μάλλον χρειάζεται να εξηγηθεί τι εννοεί ο ποιητής με τις παραπάνω τρεις προτάσεις.

Αν εννοούμε, με την λέξη “σοβαρότητα”, την προσοχή που δίνει κάτι σε αυτά που το αφορούν, τότε…

ο τρόπος που στρέφει τα φύλλα του ένα δέντρο προς τον ήλιο είναι μία σοβαρή υπόθεση για το ίδιο το δέντρο

ή ο τρόπος που γλύφει μία γάτα την γούνα της για να την καθαρίσει, είναι μία σοβαρή υπόθεση για την ίδια την γάτα

ή ο τρόπος που ένα παιδί προσηλώνεται στο παιχνίδι του, είναι μία σοβαρή υπόθεση για το ίδιο το παιδί.

Παρά ταύτα, στην καθημερινή μας ζωή, “σοβαρά“ ονομάζουμε αλλά πράγματα.

Όπως σοβαρό είναι, το ότι...

ένας πρωθυπουργός ανακοινώνει το απόγευμα το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές,

ή σοβαρότητα επικρατεί όταν ένας δάσκαλος ανακοινώνει τις βαθμολογίες ενός διαγωνίσματος

ή όταν ένας πρόεδρος δικαστηρίου ανακοινώνει μία απόφαση καταδίκης ή αθωότητας. 

Βέβαια, τη σοβαρότητα ενός πρωθυπουργού, δασκάλου, δικαστή, δεν την νιώθεις ίδια, με την σοβαρότητα ενός δέντρου, ζώου, παιδιού.

Ίσως επειδή στον πρωθυπουργό, τον δάσκαλο, τον δικαστή η σοβαρότητα δεν σχετίζεται με πράγματα που αφορούν, ακριβώς, αυτούς τους ίδιους, αλλά μάλλον αφορούν, κάτι σαν έναν ρόλο, που έχουν, σε ένα “θεατρικό“ των πραγμάτων.

Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί η διαφορά της σοβαρότητας με την οποία ένα δέντρο στρέφει τα φύλλα του προς τον ήλιο με την σοβαρότητα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων ενός διαγωνίσματος. 

Ίσως να φταίει η ίδια η λέξη, ίσως η “σοβαρότητα” να είναι μία λάθος λέξη.

Θα μπορούσαμε να το πούμε…

“ η αυθόρμητη προσήλωση σε αυτά που είσαι εσύ ο ίδιος”.

Αλλά εσύ; Ποιος είσαι;