Μιά ιστορία με αφορμή τη σχέση αγαλμάτων και χώρου.
http://static.panoramio.com/photos/large/57063937.jpg
Το κορυφαίο, τουλάχιστον από άποψη αποδοχής, έργο του ήδη αναγνωρισμένου Γιαννούλη Χαλεπά, για το οποίο ο ίδιος πίστευε οτι αστόχησε στην σχέση του σώματος με την κλίνη. (Την επομένη του θανάτου της 16χρονης Σοφίας, το 1877, αυτοκτόνησε ο διάσημος Ιταλός τενόρος Μάριο Τζοβάνι). Ο γλύπτης παραφρόνησε. Για το ευγενές λεπτόκκοκο μάρμαρο είχε γίνει παραγγελία από τα λατομεία της Καρράρας στην Ιταλία και δεν θα μπορούσε κάν να το επαναλάβει. Η μητέρα του και η ψυχιατρική επιστήμη της εποχής πίστευαν ότι για την απόκλισή του Χαλεπά ήταν υπέυθυνη η γλυπτική και κατέστρεφαν τα έργα του! Ο ίδιος, απο το 1925 απολάμβανε την αναγνώριση ακόμα και της Ακαδημίας Αθηνών. Όταν "το 1930 ο Χαλεπάς επισκέφθηκε για πρώτη φορά μετά απο την μακρόχρονη περιπέτειά του και την αφύπνισή του στη λογική, το άγαλμα της κοιμωμένης 16χρονης Σοφίας Αφεντάκη, υπήρχε τόση προσέλευση, τόσος ο συνωστισμός, που χρειάστηκε να επέμβουν οι φύλακες, για να κυκλοφορεί ελεύθερα. Φωτορεπόρτερ, σκιτσογράφοι, δημοσιογράφοι αντιπρόσωποι όλων των τάξεων. Ο ερχομός του είχε κάνει να ξεσηκωθεί ολόκληρη η Αθήνα. Ο κόσμος ήταν περίεργος να δει πως θα φερνόταν, τι στάση θα τηρούσε μπροστά στο αθάνατο έργο του. Ο γλύπτης κατόρθωσε να φτάσει στο έργο (που ο ίδιος πίστευε οτι είχε αστοχήσει) περίπου στις 7 το απόγευμα...".
