Μέθοδοι προσέγγισης στη διδασκαλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας
Δημήτρης Αγγελάτος
Η διδασκαλία της λογοτεχνίας στηρίζεται σε ορισμένη κάθε φορά αντίληψη για την ίδια τη λογοτεχνία και ακριβέστερα για τον τρόπο που γίνονται κατανοητοί οι όροι σύστασης (τι είναι) και οι συνθήκες λειτουργίας της (τι κάνει), σε επίπεδο διαλόγουμεταξύ (κωδικοποιημένων) ειδών και (νέων) κειμένων, μέσα στα εκάστοτε ιστορικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα κάθε εποχής.
Τα είδη μπορούν να συμβάλουν λειτουργικά στη διδακτική πράξη και στο θεμελιώδη στόχο της, που είναι η δημιουργία διαδικασιών εξαγωγής νοήματος, βασισμένων σε συγκροτημένες κοινότητες αναγνωστών. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, προσανατολισμένη στους όρους διαλόγουμεταξύ ειδών και κειμένων, είναι σε θέση να οδηγήσει στη μετάδοση γνώσεων, στην ενεργοποίηση του συγκινησιακού ανθρώπινου δυναμικού, στη δημιουργία κριτικής σκέψης.
ΛιγότεραΗ διδασκαλία της λογοτεχνίας στηρίζεται σε ορισμένη κάθε φορά αντίληψη για την ίδια τη λογοτεχνία και ακριβέστερα για τον τρόπο που γίνονται κατανοητοί οι όροι σύστασης (τι είναι) και οι συνθήκες λειτουργίας της (τι κάνει), σε επίπεδο διαλόγουμεταξύ (κωδικοποιημένων) ειδών και (νέων) κειμένων, μέσα στα εκάστοτε ιστορικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα κάθε εποχής.
Τα είδη μπορούν να συμβάλουν λειτουργικά στη διδακτική πράξη και στο θεμελιώδη στόχο της, που είναι η δημιουργία διαδικασιών εξαγωγής νοήματος, βασισμένων σε συγκροτημένες κοινότητες αναγνωστών. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, προσανατολισμένη στους όρους διαλόγουμεταξύ ειδών και κειμένων, είναι σε θέση να οδηγήσει στη μετάδοση γνώσεων, στην ενεργοποίηση του συγκινησιακού ανθρώπινου δυναμικού, στη δημιουργία κριτικής σκέψης.
Η διδασκαλία της λογοτεχνίας στηρίζεται σε ορισμένη κάθε φορά αντίληψη για την ίδια τη λογοτεχνία και ακριβέστερα για τον τρόπο που γίνονται κατανοητοί οι όροι σύστασης (τι είναι) και οι συνθήκες λειτουργίας της (τι κάνει), σε επίπεδο διαλόγουμεταξύ (κωδικοποιημένων) ειδών και (νέων) κειμένων, μέσα στα εκάστοτε ιστορικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα κάθε εποχής.
Τα είδη μπορούν να συμβάλουν λειτουργικά στη διδακτική πράξη και στο θεμελιώδη στόχο της, που είναι η δημιουργία διαδικασιών εξαγωγής νοήματος, βασισμένων σε συγκροτημένες κοινότητες αναγνωστών. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας, προσανατολισμένη στους όρους διαλόγουμεταξύ ειδών και κειμένων, είναι σε θέση να οδηγήσει στη μετάδοση γνώσεων, στην ενεργοποίηση του συγκινησιακού ανθρώπινου δυναμικού, στη δημιουργία κριτικής σκέψης.
